Blog

Herten in de sneeuw

Herten in de sneeuw!

Wij noemen het hier ons 'koude kikkerlandje', maar tegenwoordig lijken zelfs de kikkers het niet meer koud te hebben. Het klimaat verandert, en de natuur verandert mee. Waar zijn nu die echte winters gebleven? Tijdenwaarin je na een wandeltocht niet meer wist of je tenen er nog aan zaten, of na een paar uurtjes in de vogelhut eventjes opnieuw moest leren lopen? Oké, dat is allemaal iets overdreven, maar terugdenkend aan de winter van '11-12' kan weer zo de bibbers krijgen.

En hoe mooi is het dan om deze week, anno februari 2021, getrakteerd te worden op een 'Russische Beer', en dat de temperaturen weer eens echt ouderwets onderuitgaan, en waarin we voor het eerst in 10 jaar een echte sneeuwjacht krijgen! Die dikke laag sneeuw dwingt mij alles heel eventjes opzij te zetten, mijn wollen onderpak weer eens uit de mottenballen te trekken, en op pad te gaan. Een flink pak sneeuw zorgt ervoor dat het zwoegen is om een eind te komen, maar de 15kg fotoapparatuur op mijn schouders zorgen ervoor dat ik het niet koud krijg! Spieren die al in tijden niet meer gebruikt zijn, moeten ineens aan de bak. Maar dat alles mag de pret helemaal niet drukken, want de Veluwe is pure magie met die prachtige zuiverwitte deken die over grond en takken ligt. Dit is puur genieten, en helemaal met het vooruitzicht de honderden foto's te kunnen gaan uitzoeken en bewerken na die tijd.

Na dag 1 een tocht van ruim 10 km over Planken Wambuis gemaakt te hebben, besluit ik dag 2 te beginnen met de zonsopgang op de Ginkelse Hei. Terwijl mijn camera om de 3 seconden een foto maakt, sta ik in stilte te genieten van dit prachtige schouwspel. In mijn hoofd speeld het lied 'O Heer mijn God, wanneer ik in verwondering, de wereld zie, die U hebt voortgebracht' telkens opnieuw door mijn hoofd.

Wanneer de timelapse klaar is, ga ik nog eventjes langs een beukenbos verderop, om te kijken hoe daar de sfeer is. Dit valt tegen, er is nagenoeg geen sneeuw blijven plakken tegen de beukenstammen. Dus voert mijn tocht nu richting de Hoge Veluwe, waar ik hoop naast een paar aantrekkelijke landschapsfoto's ook nog wild voor de lens te krijgen. Het voordeel van het park is dat je er met de auto op mag, en de kans op wild vrij groot is. Met name de kans op edelherten, die zich op Planken Wambuis zo slecht laten zien, is hier stukken groter.

Op het park aangekomen aan de kant van Otterlo koop ik een kaartje om met de auto het park op te kunnen (€18,50) en rijd voorzichtig richting de andere kant van het park, naar het Zwarte veld in de hoop op herten. De wegen zijn geschoven en er is zout gestrooid, maar alsnog is het flink oppassen geblazen. Onderweg loop ik een paar keer een stukje het veld in om vliegdennen in de sneeuw te fotograferen. Wanneer ik uiteindelijk ben aangekomen bij het Zwarte veld, is daar behalve een dik pak sneeuw niets bijzonders te zien. De herten zullen aan het eind van de middag gevoerd worden op die plek, maar voorlopig blijven ze nog in hun dekking. Ik rijd weer terug naar een andere mooie plek op het park, en na een tijdje heen en weer rijden en zoeken zie ik in de verte een aantal edelherten lopen. Snel parkeer ik de auto op een plekje waar ik hoop dat ik niet vast kom te zitten in de sneeuw, en snel spoed ik me richting een plek die uitzicht biedt op de herten. De afstand is vrij groot, maar de dieren staan in een prachtige setting met een geweldige achtergrond, en dat in deze winterse omstandigheden, maakt het voor mij tot een feest. Na een kwartier heb ik voldoende beelden op zak, en laat ik de herten voor wat ze zijn. Teruglopend kom ik een beheerder tegen, die mij waarschuwt dat ik wel iets te ver gegaan ben. Lastig, want door dat dikke pak sneeuw zie je de paden ook gewoon niet meer. Even later zie ik dat de beheerder ook gewapend met een camera staat te genieten van de herten in de sneeuw.

Oudjaarsdag

Oudjaarsdag.

De winter van 2019/2020 komt nog niet echt van de grond, al zijn er wel een aantal mooie heldere nachten met lichte vorst geweest. Helaas ontbreekt het me aan tijd om vaak het bos in te gaan met de camera, en zo glijden de meeste mooie ochtenden voorbij terwijl ik op de vrachtwagen zit, of thuis met tuin en gezin lekker bezig ben. Dan begint het 'fotografievirus' wel weer erg te kriebelen, en bij de eerste beste gelegenheid pak ik mijn kans om erop uit te gaan. Rond de dagen van oud en nieuw is er regelmatig mist, en dat is nu precies wat ik graag wil voor het fotograferen van de Veluwse bossen. Oudjaarsdag is echt een gezellige dag waarop we 's middags carbid schieten met vrienden, en dat staat helemaal in de planning. Maar als na de middag de zon door de mist begint te breken, en de kleuren in de lucht onweerstaanbaar mooi worden, is de keuze toch snel gemaakt. Even later stap ik, gewapend met camera, lenzen en statief, het Lunterse Buurtbos in. Zeker een uur lang is de sfeer prachtig, en geniet ik intens van de majestueuze zonneharpen, en het fotograferen daarvan. Volgend jaar zal ik misschien weer bij de melkbussen en het vuur staan met een biertje erbij. Tenzij het dan weer mistig is...

Een zeldzame ontmoeting

Mei is een prachtige maand om dassen te fotograferen. Juni ook trouwens. De dagen zijn lekker lang, en wanneer je de plekjes kent, maak je dan 's avonds kans om ze te fotograferen. Ieder jaar leef ik weer helemaal toe naar die avondjes dat ik 'op de das' ga zitten. Zodra april verleden tijd is, waag ik het er weer op. Vaak zonder succes overigens, want het is bepaald geen vanzelfsprekendheid dat deze schuwe rakkers zich laten zien. Een zuchtje wind de verkeerde kant op, en je kunt het vergeten. Daarom gebruik ik op deze aanzit een sigaret om te bepalen waar de wind exact naartoe waait.

Eens probeerde ik dit alles te voorkomen, door een flink stuk camouflage achter te laten nabij een dassenburcht, met het idee dat de dassen aan de geur zouden wennen. Vanonder deze camouflage hoopte ik het 'geurprobleem' op te kunnen lossen. Dit verliep echter toch iets anders dan ik had kunnen bedenken. Zodra ik na een paar weken de burcht bezocht, en mijn camouflage tevoorschijn haalde, sloeg een scherpe, haast chemische geur me tegemoet. Ongelovig dat dit van mijn camo af kon komen, drukte ik het kleed tegen mijn neus, en op dat moment werd ik direct op meer dan 10 plaatsen in m'n gezicht gebeten. Het camouflagekleed van mij afgooiend, zag ik ineens overal rode bosmieren over m'n handen heenlopen. Het kleed wemelde ervan. De mieren beschouwden mijn kleed blijkbaar als ongewenst, een vijand die per direct geëlimineerd moest worden. Het heeft maanden geduurd voordat de geur van het bijtend mierenzuur uit het kleed was. Gelukkig waren de bulten op mijn gezicht sneller verdwenen.

Dit alles ging niet door mijn hoofd toen ik op een mooie vrijdag, laat in de ochtend over de Ginkel fietste. Ik was totaal niet met dassen bezig, toen ik in een mooi gebied even wat dingen wilde gaan checken op activiteit van bijv. zwarte specht of boommarter. Struinend langs een mooi paadje trof me opeens het beeld van een klein zwartwit stoffertje dat heel rustig aan het rommelen was tussen het eikenblad, zich totaal niet storend aan mijn nabijheid. Ik had het wel vaker voorbij zien komen op de 'social media', mensen die het geluk hadden om midden op de dag een das tegen te komen. Nu was ik zelf aan de beurt. Het dasje trok zich van mij zeer weinig aan, en liet zich gewillig van alle kanten fotograferen. Al kruipend en door het zand en blad rollend, mezelf compleet in het zweet werkend op deze, toch vrij drukkende dag, fotografeerde ik mezelf een ongeluk. Maar dit ongeluk was een groot geluk! Helemaal toen het dasje in al zijn wijsheid besloot een prachtige stronk te beklimmen, en mij rustig de kans gaf om dit vast te leggen. De camera draaide overuren!

Na bijna een uur het schitterende diertje gevolgd te hebben, en daarbij verschillende keren mijn best te moeten doen te zorgen dat de das niet over mijn schoenen heenliep, nam hij afscheid van me, door achter een heining te verdwijnen, het hoge gras in. Honderden foto's waren mijn buit, variërend van 70 tot 560mm. Ik heb de das gevraagd volgende week weer op hetzelfde plekje af te spreken. Ik ben benieuwd!

Cameraval #1

Deze winter heb ik een lang gekoesterd plan in vervulling laten gaan, en een camerasensor besteld. De postbode moest hiervoor wel even vanuit Engeland naar de Veluwe komen, maar een weekje later was dat gelukt, en lag er netjes een pakje klaar toen ik thuiskwam. Na eerst een grondige test bleek deze 'camtraptions-sensor' zijn werk goed te doen. Mijn speciaal daarvoor aangeschafte 6d, in combinatie met een 16-35 f4 van Canon, werd in een, door de vader van een vriend speciaal daarvoor ontworpen, waterdichte koffer geplaatst, en geïsoleerd, zodat het geluid van de klik nauwelijks meer te horen was. De camera werd op een zeer rustig plekje in het bos geplaatst, en het spel was op de wagen. De sensor reageert op alles wat beweegt voor het zichtveld van de camera, en geeft bij beweging het signaal tot fotograferen. Ik had het ding zo in gesteld, dat hij van ochtend tot avondschemer reageerde, dus niet wanneer het donker was.

Na een week kwam ik terug, en ruim 3000 beelden stonden op mijn geheugenkaart. Na een 'snelle' check bleek dat ik vooral bewegende takken had gefotografeerd. Wind en regen hadden veel beweging veroorzaakt, maar niet voor het gewenste resultaat gezorgd. Maar, op een zeker moment zag ik toch ook iets anders op mijn schermpje. Wilde zwijnen met jongen waren ook voorbij gekomen, en stonden er ook op. De beelden waren vooral registrerend, maar niet zo mooi. Er zat nog geen blad aan de bomen, en de sfeer was grauw. Toch was het leuk, want zo dichtbij komt het wild normaal gesproken niet voor de lens. Aan het gedrag van de schuwe dieren kon ik wel zien dat ze toch nog reageerden op de nauwelijks hoorbare klikjes vanuit de koffer.

Ik nam alles weer mee terug naar huis, en heb daar de boel nog beter geïsoleerd. Dit zorgde ervoor dat het geklik van de camera nog minder te horen was. Gewapend met deze aangepaste koffer, ging ik het opnieuw proberen. Ditmaal plaatste ik de koffer heel dichtbij de grond, in de hoop op frislingen, of misschien een vos of een das. Iets wat ik op ooghoogte kon fotograferen. Na een week ging ik kijken. Niets. Toen verplaatste ik de camera een eindje, en een week later kwam ik weer terug. De batterijen van de sensor waren leeg, maar toen ik op mijn display keek, bleken er een aantal heel toffe beelden op te staan. Er was een familie frislingen langsgekomen, die uit nieuwsgierigheid zelfs zo dichtbij de koffer kwamen, dat ze niet eens meer scherp te focussen waren. Het lekkere frisse groene blad aan de bomen zorgde voor een fijne lentesfeer, dit zag er al een stuk beter uit!

Deze beelden zijn erg gaaf, maar het kan beter. Als ik iets kritischer kijk, zie ik wat ongewenste veenvorming, ik denk omdat het frontglas van het filter op de koffer niet op de juiste manier was schoongemaakt. De volgende keer moet ik hier beter op voorbereid zijn.

Binnenkort gaat de koffer weer het bos in, en hopelijk ga ik daar in de toekomst nog prachtige beelden mee maken.

Nieuw leven.

Alles gaat door, ook in de natuur. Nog maar een half jaar geleden zou je jezelf nog afvragen: "Gaat dit nog goed komen", na die lange droge periode! De Amerikaanse eik stootte al z'n eikels af nog lang voordat ze volgroeid waren. Vele jonge dieren legden het loodje bij gebrek aan voedsel, en in sommige gevallen moesten moederdieren hun naar melk vragende kalfjes afstoten omdat ze niets meer te geven hadden. Dit heb ik zien gebeuren, het was hartverscheurend. Verder was de grond op veel plekken bedekt met dode heidestruiken, verbrandde bosbes, en waar niet gesproeid werd, zag je de haagdennen iedere dag bruiner worden. Wanneer er geen regen meer zou komen voor de herfst, zou de complete 'mast' (eikels, beukennootjes, etc.) verloren gaan. Juli bleek achteraf de droogste maand sinds de metingen geweest te zijn!

Gelukkig kwam rond 8 augustus die regen uiteindelijk wel, en zorgde voor een overdaad aan eikels van de inlandse eik. Die eikels waren ook nog eens veel groter als normaal, en de bossen werden overspoeld met miljoenen kilo's eikels. De sterk vermagerde 'bosbewoners' konden hierdoor weer aansterken, en zeer goed de winter doorkomen. Nu het voorjaar voor de deur staat, en overal het nieuwe leven zich weer begint aan te dienen, zie je weldoorvoede dieren in het bos.

Tijdens een lange tocht door het bos stuitte ik op een flink aantal frislingen. Het bleek om een dubbele familie zwijn te gaan, want later bleek dat er twee moeders verderop lagen te ronken. Het kleine gespuis van ongeveer een week oud was druk bezig met het verkennen van de omgeving, toen ze plotseling een natuurfotograaf tegenkwamen. Nu ben ik wel gewend om wild te fotograferen, maar dit kon ik toch nauwelijks wild noemen. Die jonge beestjes waren nog helemaal niet wild! Ongeveer 10 minuten lang dartelden ze vlakbij mij rond, en ik kon ze goed benaderen, en plat op mijn buik, vanuit de hand fotograferend, het ene kopportret na de andere familiefoto makend. Dit ging zo door totdat de zwijntjes tevreden waren, die hoorden ineens een grom van één der moeders, die blijkbaar geen toestemming verleend had voor deze 'shoot'.

Uiteindelijk ging het hele zooitje ongeregeld er in rap tempo vandoor. Ik denk dat ik de foto's maar per postduif moet laten bezorgen later.