Cameraval #1

 

Deze winter heb ik een lang gekoesterd plan in vervulling laten gaan, en een camerasensor besteld. De postbode moest hiervoor wel even vanuit Engeland naar de Veluwe komen, maar een weekje later was dat gelukt, en lag er netjes een pakje klaar toen ik thuiskwam. Na eerst een grondige test bleek deze 'camtraptions-sensor' zijn werk goed te doen. Mijn speciaal daarvoor aangeschafte 6d, in combinatie met een 16-35 f4 van Canon, werd in een, door de vader van een vriend speciaal daarvoor ontworpen, waterdichte koffer geplaatst, en geïsoleerd, zodat het geluid van de klik nauwelijks meer te horen was. De camera werd op een zeer rustig plekje in het bos geplaatst, en het spel was op de wagen. De sensor reageert op alles wat beweegt voor het zichtveld van de camera, en geeft bij beweging het signaal tot fotograferen. Ik had het ding zo in gesteld, dat hij van ochtend tot avondschemer reageerde, dus niet wanneer het donker was.

Na een week kwam ik terug, en ruim 3000 beelden stonden op mijn geheugenkaart. Na een 'snelle' check bleek dat ik vooral bewegende takken had gefotografeerd. Wind en regen hadden veel beweging veroorzaakt, maar niet voor het gewenste resultaat gezorgd. Maar, op een zeker moment zag ik toch ook iets anders op mijn schermpje. Wilde zwijnen met jongen waren ook voorbij gekomen, en stonden er ook op. De beelden waren vooral registrerend, maar niet zo mooi. Er zat nog geen blad aan de bomen, en de sfeer was grauw. Toch was het leuk, want zo dichtbij komt het wild normaal gesproken niet voor de lens. Aan het gedrag van de schuwe dieren kon ik wel zien dat ze toch nog reageerden op de nauwelijks hoorbare klikjes vanuit de koffer. 

Ik nam alles weer mee terug naar huis, en heb daar de boel nog beter geïsoleerd. Dit zorgde ervoor dat het geklik van de camera nog minder te horen was. Gewapend met deze aangepaste koffer, ging ik het opnieuw proberen. Ditmaal plaatste ik de koffer heel dichtbij de grond, in de hoop op frislingen, of misschien een vos of een das. Iets wat ik op ooghoogte kon fotograferen. Na een week ging ik kijken. Niets. Toen verplaatste ik de camera een eindje, en een week later kwam ik weer terug. De batterijen van de sensor waren leeg, maar toen ik op mijn display keek, bleken er een aantal heel toffe beelden op te staan. Er was een familie frislingen langsgekomen, die uit nieuwsgierigheid zelfs zo dichtbij de koffer kwamen, dat ze niet eens meer scherp te focussen waren. Het lekkere frisse groene blad aan de bomen zorgde voor een fijne lentesfeer, dit zag er al een stuk beter uit!

Deze beelden zijn erg gaaf, maar het kan beter. Als ik iets kritischer kijk, zie ik wat ongewenste veenvorming, ik denk omdat het frontglas van het filter op de koffer niet op de juiste manier was schoongemaakt. De volgende keer moet ik hier beter op voorbereid zijn.

Binnenkort gaat de koffer weer het bos in, en hopelijk ga ik daar in de toekomst nog prachtige beelden mee maken.