Blog

Mist. De meeste mensen worden er niet blij van. Vooral in het verkeer zorgt het direct voor veel ellende. Voor mij als natuurfotograaf is het echter iets om naar uit te kijken! Wanneer het mistig is, en ik heb de kans, ben ik meteen in het bos te vinden. Zo ook eind november 2017, toen er ineens een prachtige mistige zaterdag voorspeld was. De voorspelling kwam uit, en ik ben die dag richting het Speulder en Sprielder bos gegaan, in de volksmond ook wel bekend als 'het Bos van de Dansende Bomen'. Dat is een prachtig oud beukenbos waar het op mistige dagen erg stemmig en sfeervol wordt. Ook had het 's nachts licht gevroren, waardoor het nog mooier erg. De bomen hadden het meeste blad laten vallen, maar hier en daar zaten er nog wat gele plukken aan de bomen. Een paar uur lang ben ik heerlijk aan het fotograferen geweest. De zon kwam er niet aan te pas, en bij gebrek aan wind bleef de mist het grootste deel van de dag hangen. 

Nu is het wachten op de volgende mistige dag. Als het half kan, ben ik zeker weer te vinden in een van de prachtige bossen van de Veluwe! 

Tijdens de hertenbronst heb ik afgelopen jaar een paar ochtenden in het bos door kunnen brengen. In het donker zoek ik  een mooi plekje op met een goed uitzicht en een beetje kans op herten, en dan verstop ik me onder mijn camouflage. Dan begint het lange wachten. Terwijl het donker langzaam plaatsmaakt voor het licht, doen de herten en de bosuilen wie er het hardst kan roepen. Bij het eerste daglicht geeft de bosuil het op. De herten zijn nog een paar uurtjes actief. Soms hoor ik de geweien op elkaar kletteren. Dat klinkt alsof iemand een paar stokken tegen elkaar aan slaat, maar dan harder. Soms breken de stukken eraf door het geweld! Bij de eerste schemering komt er een familie wilde zwijnen voor me langs, ik zie alleen de silhouetten, en hoor het geruis van hoeven door het hoge gras. Dan gebeurt er een paar uur lang niet zoveel. Langzaam verdooft het geburl van de herten, en ik ben al aan het accepteren dat deze ochtend niet echt een groot succes is qua foto's. 

Rustig pak ik al mijn spullen in de rugzak, en aanvaard ik de terugweg. Alleen de camera met de telelens heb ik niet ingepakt. Het is me wel eens gebeurt dat ik dit wel deed, en op de terugweg toch nog iets moois tegenkwam. Dat is balen wanneer je de camera al ingepakt hebt! Het bleek maar goed ook, want verderop zag ik toevallig deze geweidrager door het bos lopen, en die had mij nog niet in de gaten! Snel ben ik een stukje verderop tussen de struiken gaan zitten, de lensvoet rustte op mijn knie. Na een klein poosje kwam het edelhert tevoorschijn, en op het moment dat hij op een mooi plekje liep, begon ik te fotograferen. Nieuwsgierig naar dat geklik keek het hert een keer mijn kant op, en draaide zijn kop weg om verder te lopen. Snel maakte ik een geluid waardoor het hert nog een keer mijn kant op keek, en snel makte ik nog een paar beelden. Deze beelden waren mooier, want tussen de vorige beelden zat net een stengel Amerikaanse Vogelkers voor zijn kop. Daarna liep het hert echt weg, en ik was erg blij met deze ontmoeting. Dat maakte mijn ochtend echt een stuk mooier!

2012, begin oktober, de hertenbronst is weer voorbij, er is nog een beetje 'nabronst'. Het is nog vroeg, en ik heb aanzit genomen ergens op een mooi plekje waar ik in tegenlicht kan fotograferen. Terwijl ik de zon op zie komen, zie ik opeens iets bewegen in het veld. Een snelle blik door de zoeker van mijn camera levert de aanblik op van de kop van een spitser die speurend om zich heen kijkt. Met een korte draai aan de telelens zoom ik een stukje uit zodat de opkomende zon mooi in beeld komt, en druk ik een paar keer af. Wat een sfeer zeg! Dit zijn zeker de mooiste foto's die ik tot dan toe gemaakt heb. De spitser is alweer verdwenen, het moment is voorbij. Later zie ik in de nabewerking ook nog een hinde staan die halverwege de heuvel staat en helemaal opgaat in het landschap. Die heb ik weggeshopt om dat ik de foto zonder de hinde mooier vind. Terugdenkend aan dit moment kan ik er nog steeds van nagenieten.

Spitsers zijn 1-jarige edelhert mannetjes die hun naam danken aan hun eerste, spitsvormige gewei. Zodra de hertenbronst voorbij is, trekken de grote herten weer terug naar hun eigen leefgebied. Het kan echter voorkomen dat er een hinde niet 'beslagen' is, en nog een later eisprong krijgt. Op dit soort momenten hopen de jonge herten, en dan proberen ze hun kans te pakken. De mannen en de vrouwen leven het hele jaar door gescheiden, behalve tijdens de bronsttijd. Spitsers leven wel hun eerste jaar bij de hindes.